Na szczęście znalazłem rozwiązanie. Na konferencji w 2018 roku poznałem Stuarta Dobsona i Paula Murraya, parę genialnych australijskich tubylców, którzy prowadzą Luksusowe prywatne wycieczki po akacji . Ten duet z Melbourne oferuje zarówno ustalone, jak i szyte na miarę trasy, które zapewniają wiele atrakcji w regionie, w tym Great Ocean Road. Przeglądając opcje na stronie firmy, zauważyłem jednodniową podróż samochodem i helikopterem, która nie tylko pozwoliłaby maksymalnie wykorzystać nasz czas, ale zapewniła dwa różne punkty obserwacyjne, z których można zobaczyć surowe wybrzeże. Całkowicie warte popisu, uzasadniłem.

O 8 rano Stuart odebrał nas z naszego hotelu, modnego QT Melbourne , w wygodnym SUV-ie Audi. Gdy opuściliśmy Centralną Dzielnicę Biznesową, nakreślił dzień i przedstawił nam historię Great Ocean Road. Projekt infrastrukturalny rozpoczął się w 1919 r. jako sposób na zatrudnienie żołnierzy, którzy właśnie wrócili do domu z I wojny światowej. „Ten okres powojenny zawsze był momentem przełomowym w młodej historii naszego kraju” – wyjaśnił. „To było naprawdę nasze dorastanie”. Budowa trwała 13 lat, ponieważ budowniczowie używali głównie surowego sprzętu, takiego jak kilofy, łopaty i wózki; dostępna była niewielka ilość dynamitu, ale używano go oszczędnie, ponieważ detonacje wciąż wywoływały PTSD u niektórych właśnie powracających żołnierzy. Po ukończeniu droga otworzyła się i połączyła kilka nadmorskich miast, które wcześniej były dostępne tylko drogą wodną.

Po około 90 minutach złapaliśmy nasze pierwsze rozległe widoki na Surf Coast w Bells Beach. Chociaż właściwie nikogo nie zauważyliśmy w wody tego ranka, patrząc na porośnięte krzewami urwiska, mogłem zrozumieć, dlaczego równe fale przyciągają profesjonalnych i amatorów surferów z całego świata. Dwadzieścia minut później zatrzymaliśmy się na płaskie białe i bułeczki w Lighthouse Tea Rooms na Aireys Inlet, gdzie pobliski punkt widokowy Split Point oferował kolejny wspaniały widok. Ze swoimi błękitnymi wodami, skalistymi klifami i utwardzoną przez wiatr roślinnością, linia brzegowa przypominała mi wybrzeże środkowej Kalifornii, które spędziłem wiele lat na zwiedzaniu jako dziecko, ale widziane przez soczewkę nasyconego filtra Instagrama.

– To po prostu nierealne – zauważyłem, gdy nasza trójka wracała do samochodu. – Poczekaj – powiedział Stuart, wskakując z powrotem za kierownicę. „Pomiędzy miasteczkami Lorne i Apollo Bay droga biegnie wzdłuż wybrzeża i często jest wyrzeźbiona w zboczu klifu. Jest bezlitośnie piękny.

Kiedy przechodziliśmy pod słynnym Łukiem Pamięci, wspomniałem, że podczas naszej podróży nie mieliśmy jeszcze okazji zobaczyć żadnej rodzimej przyrody, więc Stuart zapytał, czy bylibyśmy zainteresowani zatrzymaniem się na lokalnym kempingu odwiedzanym przez dzikie koale i kilka rodzajów rodzimych ptaków. Rzeczywiście, wkrótce po tym, jak zjechaliśmy z drogi, natknęliśmy się na nisko wiszące drzewo pełne szkarłatno-fioletowych rozelli, jasnobiałych kakadu i papug w świątecznym kolorze, z których jedna przysiadła na ramieniu Stuarta, a druga ujawniła garść nasion. Zostawiając ptaki, wspięliśmy się polną ścieżką, nasze oczy przeszukiwały wysokie drzewa eukaliptusowe w poszukiwaniu koali. Rzeczywiście, po kilku minutach poczułam delikatne uderzenie w ramię, gdy mój mąż zauważył malutką kłębek futra drzemiący w zgięciu wysokiej gałęzi. Mając tylko mój krótki obiektyw, oparłem się pokusie wyrzucenia lustrzanki cyfrowej i zamiast tego zadowoliłem się cichą obserwacją – czymś, co nigdy nie przyszło mi naturalnie, ale co teraz doceniam w trakcie pandemii.

Po boskim lunchu z paellą i owocami morza w La Bimba w Apollo Bay, przyspieszyliśmy, przechodząc przez eukaliptusowe lasy Parku Narodowego Great Otway w drodze na Wybrzeże Wraków. Podczas rejsu Stuart zapowiadał nasz następny przystanek: Razorback w wąwozie Loch Ard. – To jeden z moich ulubionych widoków – powiedział. „To wysoki wapień otoczony innymi wychodniami o dramatycznych kształtach. Mniej odwiedzana, ale równie oszałamiająca jak Dwunastu Apostołów, zwłaszcza w dniu, w którym fale Oceanu Południowego nabierają pełnej mocy.

Stojąc na klifie — oczy krążyły między formacją a pozornie niekończącym się oceanem — moje myśli krążyły wokół czasu. Minęły tysiąclecia i stałe siły natury, aby wyrzeźbić wąski pasek skały z reszty terenu, aby odsłonić warstwy ziemi, które dzisiaj widziałem. Szybko zeszliśmy do wąwozu, którego nazwa pochodzi od jednego z rozbitych kliprów, które dały nazwę tej części wybrzeża Wiktorii, aby poruszać palcami stóp w piasku i bliżej przyjrzeć się warstwom wapienia przed ostatnim przystankiem dnia .

Kiedy wróciliśmy do Dwunastu Apostołów, Stuart zrzucił bombę prawdy: „Zabawne jest to, że nigdy nie było tak właściwie 12.' Okazuje się, że w rzeczywistości istniało tylko osiem stosów — tak jak Razorback, wynik nieustępliwych fal erodujących ziemię, tworzących jaskinie, które ostatecznie ustąpiły. Rewelacja nie sprawiła, że ​​widok kultowych filarów zestawionych z płowym piaskiem i akwamarynową wodą był mniej ekscytujący. To był kolejny moment, w którym byłem rozdarty między próbą zrobienia idealnego zdjęcia (lub przynajmniej w połowie przyzwoitego) a po prostu wygrzewaniem się w złotym popołudniowym świetle i oddychaniem rześkim oceanicznym powietrzem.

Ale najlepsze widoki tego dnia miały dopiero nadejść. Stuart pożegnał nas na lądowisku dla helikopterów 12 Apostołów, gdzie wraz z mężem wsiadaliśmy do wiśniowego helikoptera na 75-minutowy lot widokowy z powrotem do Melbourne. Pomiędzy startem a lądowaniem w mieście moje czoło było prawie przyklejone do okna. Lecąc na wysokości około 1000 stóp, mogliśmy w pełni docenić szczegóły terenu, które właśnie widzieliśmy z bliska, ale z dodatkową premią w postaci szerszej sceny. Widok z lotu ptaka wzmacniał postrzępione klify, turkus fal i spienioną biel morskiej bryzy.

Zanim się zorientowałem, na horyzoncie pojawiła się strzelista linia horyzontu Melbourne. Po tym, jak wylądowaliśmy na lądowisku dla helikopterów nad rzeką, Paul zabrał nas z powrotem do QT. Kiedy zapytał, jak podobała nam się ta przygoda, mój mąż i ja odwróciliśmy się do siebie z zawrotnymi uśmiechami i roześmialiśmy się. W tej chwili ogłuszyło: „To było nierealne!”. była najlepsza, jaką mogłem zdobyć.

Teraz, gdy miałem trochę czasu, aby w pełni wchłonąć to doświadczenie — i wielokrotnie przeglądać setki zrobionych zdjęć — mogę śmiało powiedzieć, że było to jedno z najlepszych doświadczeń podróżniczych, jakie kiedykolwiek miałem. Nie tylko udało nam się spędzić dłuższy czas z mieszkańcem, który mógł podzielić się swoimi ulubionymi miejscami na uboczu wzdłuż jednej z najbardziej ruchliwych atrakcji turystycznych Australii, ale była to okazja do docenienia niesamowitej scenerii z nieoczekiwanego (i niezapomniany) punkt widokowy.