Turcy nieustannie pojawiali się w przewodnikach. narrację, ich obecność tak nastrojową jak pogoda. Zrekonstruowana forteca, którą odwiedziliśmy w Wielkim Tyrnowie w Bułgarii? Wał przeciw Turkom osmańskim do 1393 roku, kiedy go spalili i przejęli. Kultowe łaźnie publiczne w Budapeszcie? Dziedzictwo osmańskie. Wieże obronne w XII-wiecznej transylwańskiej cytadeli Sighioara? Jedno zgadnij, przed kim zostały zbudowane, aby się bronić.

Gdzie indziej więc mogłaby się rozpocząć podróż, jeśli nie w Stambule? Wszyscy opisują to miasto — stolicę osmańską przez prawie pięć wieków, od 1453 roku do rozpadu imperium w 1922 roku — jako niesamowite. Ale z jakiegoś powodu nigdy nie czułem ochoty, by iść. Gdy tylko mój samochód z lotniska wjechał na szczyt wzgórza, a labiryntowa metropolia rozwinęła się poniżej, minarety wznosiły się jak kolce kaktusa, a cieśnina Bosfor odbijała fioletowo-różowy zmierzch, dostałem to. Niesamowity.

Po pierwsze, jego rozmiary: Stambuł jest domem dla ponad 15 milionów ludzi. Wędruje w nieskończoność, wielka mieszanina dachów pokrytych dachówką, rozległe promenady nadbrzeżne i labirynt za labiryntem wąskich, bizantyjskich zaułków. Jest też ekscytująca geografia, obejmująca Europę i Azję z Bosforem pomiędzy nimi, miejsce o strategicznych i komercyjnych zaletach tak nie do odparcia, że ​​nic dziwnego, że miejsce to jest nieprzerwanie zamieszkane od co najmniej 3300 lat. Żywe miasto leży pośrodku historii, a jego powierzchnia jest przeszyta pamiątkami minionych epok: fortyfikacjami, pomnikami i znaleziskami archeologicznymi, które pojawiają się prawie za każdym razem, gdy ktoś wbije łopatę w ziemię.

Po nocy spędzonej w hotelu Four Seasons Istanbul w Sultanahmet, ja i moi współpasażerowie Danube Express wyruszyliśmy na piechotę, aby zwiedzić okolicę — serce na wzgórzu niegdyś otoczonego murami rzymskiego miasta Bizancjum. Wśród nas była starsza Angielka, zawsze ubrana w doskonałe, rześkie białe ubrania; amerykańska para, która rywalizuje w konnych zawodach wytrzymałościowych; oraz męża i żonę z Australii podczas trzymiesięcznej, klasycznej, antypodyjskiej odysei podróżniczej na dwa kontynenty.

Yiğit Tahtalioğlu był naszym przewodnikiem po Stambule i choć był uprzejmy i uczony, być może zbytnio nam docenił naszą zaawansowaną wiedzę, robiąc przewiewne aluzje w stylu: „A potem oczywiście byli Scytowie…”. Ale ogólny obraz – Imperium Osmańskie… Niezbędne cechy ogromu, długowieczności i złożoności – zostały przywiezione do domu przez nasz pierwszy przystanek, Pałac Topkapi. To był sułtan. miejsce zamieszkania od połowy XV do połowy XIX wieku i ich siedziba władzy nad gigantycznym obszarem terytorium, który u szczytu imperium obejmował nie tylko całą ziemię, po której nasz pociąg miałby wkrótce jechać, ale wiele, wiele więcej, rozciągający się od Algierii po Irak i od Chorwacji po Arabię ​​Saudyjską.

Struktury Topkapi są długie i niskie oraz, moim zdaniem, ozdobnie zaniżone – przynajmniej jeśli weźmie się pod uwagę sułtanów. ekstremalne bogactwo. Otaczają ogrody teraz proste, ale niegdyś rajskie, obfitujące w tulipany i róże, pawie i gazele. Tahtalioğlu wskazał na niedopasowane kolumny na zewnątrz komnaty rady cesarskiej, wykonane z granitów i marmurów z odległych terytoriów osmańskich i mające na celu subtelne przypomnienie ogromnej mocy i zasobów ludzi spotykających się w środku.

Potem zaprowadził nas za róg do haremu. W tym odosobnionym kompleksie sułtan mieszkał ze swoją matką i innymi krewnymi płci żeńskiej oraz, notorycznie, ze zmienną populacją żeńskich konkubin. Tylko niewielka część z ponad 300 pokoi jest otwarta dla publiczności, ale nadal czułem się zdezorientowany i klaustrofobiczny, gdy przechodziliśmy przez wiele wyłożonych kafelkami komór i krętych korytarzy. W pewnym momencie wyszliśmy na otwarty dziedziniec, gdzie zakratowane okna wychodziły przez wodę na miasto, na szerszy, ale niedostępny świat.

Po Topkapi Tahtalioğlu oprowadził nas przez pozostałą Wielką Trójkę Stambułu: Hagia Sophia, ogromny bizantyjski kościół z VI wieku, który zamienił się w meczet; Błękitny Meczet, masa kopuł i minaretów, które podczas naszej wizyty znajdowały się pod ciężkim rusztowaniem w celu renowacji; oraz Wielki Bazar, ogromny zadaszony rynek, który przypominał grę wideo, w której zamiast wrogów ze wszystkich stron pojawiali się ludzie oferujący oferty na dywany. Wszystkie te miejsca były fascynujące, ważne i godne uczonych wyjaśnień Tahtalioğlu, ale były też dość zatłoczone, a dzień był dość gorący. Kiedy wczesnym wieczorem weszliśmy do pociągu, aplikacja zdrowotna w moim telefonie powiedziała, że ​​przeszłam siedem mil i nie chciałam niczego więcej niż wziąć prysznic.

Moje poprzednie doświadczenia z prysznicami w pociągach skłaniały się ku podstawom, ale w Danube Express miałem przeszklone stoisko i produkty do kąpieli L'Occitane, którymi rozkoszowałem się, gdy pociąg wyjeżdżał ze stacji Sirkeci. W mojej obszernej, wyłożonej boazerią kabinie mogłam usiąść przy jednym oknie i wypić cappuccino przy małym stoliku albo położyć się obok drugiego na zasłanej poduszkami sofie, którą co wieczór służący zamieniał w puszyste łóżko typu queen-size.

Następnym wagonem był wagon barowy, w którym kelnerzy w białych rękawiczkach krążyli z napojami i kryształowymi miskami chipsów ziemniaczanych. Mężczyzna grał standardy jazzowe na klawiaturze, a czasem — rozumcie — na saksofonie. Wagon restauracyjny był następny w kolejności, wizja białej pościeli i lśniących, wyszukanych nakryć stołowych. Nieuchronnie myślałem o Herkulesie Poirocie i Orient Expressie. Rzeczywiście, Danube Express wywołuje rodzaj nostalgii za nostalgią, przywołując epokę eleganckich podróży tak minioną, że ogromna większość z nas zna ją tylko z drugiej ręki z elementów z epoki.

Wyobrażałem sobie, że podróż może przyciągnąć zagorzałych miłośników pociągów i chociaż garstka z naszej dobrze podróżującej grupy skorzystała już z podpisu Złotego Orła (i wytwornego) Transsyberyjskiego Ekspresu, większość wydawała się przyciągana mniej przez sam pociąg, a bardziej dzięki łatwości naszej rejsowej trasy. Przewożenie z miejsca na miejsce bez konieczności przepakowywania lub przepakowywania toreb lub zarządzania dosłownie jakąkolwiek logistyką jest niemałym atutem w takich miejscach, jak rolnicza Rumunia, gdzie infrastruktura turystyczna jest szczątkowa.

Gdy nadeszła złota godzina w stolicy Turcji, zjadłem szynkę parmeńską udrapowaną na kantalupach, a następnie grzybowy Wellington. Potem przyszło ciasto cytrynowe, a potem owoce i ser, z dużą ilością wina, i nawet zanim podano kawę i zapadł zmrok, nadal nie opuściliśmy granic miasta.

Obudziłem się w Bułgarii. Za oknem rzadka mgła i zielone Góry Bałkanów zastąpiły rozległy Stambuł, a miasto już wydawało się odległe. W nocy pociąg przejechał z klekotem na północny zachód przez przesuwające się granice dawnych imperiów, o które walczyły od wieków, ale dziś prawie zapomniano. Nieco po 9 rano dotarliśmy do naszego pierwszego przystanku, średniowiecznego miasta fortecy Wielkie Tyrnowo, które było tak stromo ułożone pod górę od krętej rzeki Yantra, że ​​nasz przewodnik powiedział, że lokalnym żartem jest to, że wskazówki są podawane w kategoriach wzniesienia i w dół, a nie w prawo i lewo. Zwiedziliśmy pomnik konny władców dynastii Asen, którzy obalili Bizancjum w 1186 roku, a następnie twierdzę Carewec, która nie zdołała powstrzymać Turków.

W pobliskiej wiosce Arbanasi odwiedziliśmy późnośredniowieczny kościół Narodzenia Pańskiego, niską, domową kamienną konstrukcję, która wyglądała jak sala spotkań hobbitów. Wnętrze, gęsto pomalowane świętymi w czerwieni, złocie i zieleni, przyprawiało nas o zawroty głowy jak w świętym kalejdoskopie. Ilustracja, która zajmowała większą część jednej ściany, przedstawiała mężczyznę wznoszącego się do fortuny i chwały, zanim popadł w ruinę, a ponieważ był to średniowieczny kościół, do piekła. Może lekcja dla imperiów.

Kiedy weszliśmy ponownie na pokład Danube Express, był już wieczór i przyszło mi do głowy, że podczas tej podróży w ogóle nie będę spędzał zbyt wiele czasu w pociągu. Wyobrażałem sobie spokojne godziny czytania w mojej kabinie, ale wkrótce dowiedziałem się, że w podróżach takich jak ta noc i wczesny poranek są wtedy, gdy pokonuje się odległości. W ciągu dnia odbywały się piesze wycieczki, które zawsze były ciekawe, a ponieważ nasza wizyta zbiegła się z końcem fali upałów, zawsze nacechowanej poszukiwaniem cienia. (Angielka w tropikalnym białym stroju wpadła na dobry pomysł.)

Drugi dzień w pociągu był dniem zamku. Jak to jest na maraton krajoznawczy? Wyokrętowaliśmy o 7:45 w rumuńskim alpejskim miasteczku Sinaia, aby odwiedzić Pele? Castle, ponownie wsiadł na pokład na szybką przejażdżkę w porze lunchu do miasta Braszów, zwiedził Braszów, zanim pojechałem autobusem do zamku Bran na kolację, i wróciłem do pociągu po 23:00, w którym to momencie opadłem na łóżko, pragnąc trenuj, żeby mnie kołysać do snu. Jednak pół tuzina pasażerów, starszych o wszystkie dekady, przyjechało do wagonu barowego na kieliszek przed snem. Bohaterowie.

Zamki w 2019 roku stawiają rozterkę. Są to mieszkania niepraktyczne i nie służą już celom obronnym, ale pozwolenie im na rozkład byłoby wstydem. Tak więc wstęp musi być płatny, a ciekawość pielęgnowana. Odwiedzamy, aby połączyć się z przeszłością, podziwiać ideę życia w tak rozległych strukturach. Pele? Zamek został zbudowany głównie w latach 70. XIX wieku jako letni pałac dla Karola I, Niemca, który w 1866 r. został panującym księciem Rumunii i, po zjednoczeniu dwóch księstw, jego pierwszym królem w 1881 r., co, szczerze mówiąc, wydaje się trochę spóźnione na rozpoczęcie monarchia.

Położony w Karpatach, Pele? to maksymalistyczna 170-pokojowa fantazja wykonana w nostalgicznym (nawet jak na tamte czasy) stylu catchall znanym jako neorenesans. Z zewnątrz, Pele? wygląda jak górny bawarski domek myśliwski, oszalowany i zwieńczony iglicą; Wewnątrz jest wizytówką upiększeń, z niegdyś futurystycznymi funkcjami, takimi jak kino i centralny system odkurzania. Ostatnie poprawki zostały dodane w 1914 roku, w sam raz na dwie wojny światowe i zaledwie 33 lata przed przejęciem przez komunistów całej własności królewskiej. Zwiedzając publiczne pokoje Pele, poczułem dziwną melancholię dla ich budowniczych, którzy byli nieświadomi zbliżającego się końca ich złoconej ery.

Bran Castle również pobudza wyobraźnię, ale bardziej ze względów marketingowych niż z jakichkolwiek związanych z faktami historycznymi. Zbudowany w drugiej połowie XIV wieku jako twierdza do obrony przed najeźdźcami, w tym, tak, Turkami osmańskimi, Bran jest obecnie znany jako zamek Drakuli, etykieta turystyczno-pułapkowa wzmocniona przez stragany, skupione u jego podnóża jak feudalna wioska, sprzedająca plastikowe kły i świecące w ciemności koszulki z wilkami. W latach 70. przedsiębiorczy promotorzy komunistycznej turystyki promowali zamek w oparciu o słabe powiązania z Władem Palownikiem, XV-wiecznym wołoskim księciem z upodobaniem do nabijania swoich osmańskich wrogów na stosy. Powszechnie uważa się, że był inspiracją dla fikcyjnego wampira Brama Stokera, a więc przeskoczył od wołoskiego księcia do nieumarłego potwora jako twarz Brana. Ale, co rozczarowujące, Stoker nigdy nie przybył do Transylwanii i nie ma konkretnych dowodów na to, że oparł swoje krwiożercze oblicze na Vlad the Paler.

Dracula to jednak zabawna fantazja, a Bran jest jedną z tych atrakcji, które wykraczają poza tandetność. Usadowiony na szczycie skalistego urwiska, jest przykuwający uwagę, romantyczny i naprawdę strasznie wyglądający. Wewnątrz są atrakcyjne, bielone przestrzenie mieszkalne, które wybrałbym ponad bałagan Pele? każdego dnia. Przeciskając się wąskimi kamiennymi schodami, weszliśmy do wysokiego pomieszczenia, gdzie czekał długi stół. Francuskie drzwi otwierały się na balkon z widokiem na wieże zamku i dziedziniec: miejsce na specjalną prywatną kolację Złotego Orła. Kwartet smyczkowy grał, gdy jedliśmy i rozmawialiśmy, jak to zwykle robią koledzy z trasy, o podróżach. Żadne nietoperze nie odleciały w zmierzch, ale czasami wystarczy posiłek i powiew wiatru.

Ostatniego dnia obudziłem się i stwierdziłem, że rumuńskie pola kukurydzy ustąpiły miejsca Wielkiej Nizinie Węgierskiej, rozległej przestrzeni trawiastej, która zajmuje wschodnią część kraju. Zatrzymaliśmy się na ostatnią wycieczkę, która obejmowała degustację lokalnych sznapsów i oglądanie tradycyjnego pokazu koni. Następnie dotarliśmy do Budapesztu, gdzie po raz ostatni wysadziliśmy Dunaj Express. Tego wieczoru siedziałem nad rzeką, popijając spritz Aperol pod zachodem słońca, dokładnie w kolorze spritza Aperol. Przeszły barki. Młode kobiety siedziały rozmawiając na nasypie, z nogami zwisającymi z krawędzi.

Podobnie jak Stambuł, Budapeszt to starożytne miasto. Rzymianie, Hunowie, Wizygoci, Węgrzy, Osmanowie, Habsburgowie, naziści, Sowieci – wszyscy oni mieli swój udział w jej kształtowaniu. Wieże miasta pociemniały do ​​postaci sylwetek i uderzyło mnie, jak szalone jest, naprawdę, jak wzruszające, że ludzka wiara w trwałość miast, granic i sposobów życia trwa pomimo wciąż gromadzonych dowodów, że jest inaczej. Pewnego dnia podróżnicy mogą wybrać się na wycieczki zaprojektowane tak, aby wzbudzić poczucie nostalgii za naszą erą. Pewnego dnia ludzie mogą spojrzeć na nasze potężne projekty i śmiać się. Pewnego dnia — i to jest pewne — będziemy starożytnymi.

Podróż

Trasa Zamków Transylwanii zabiera podróżnych na pokład Golden Eagle's Danube Express, luksusowego pociągu, który może pomieścić tylko 50 pasażerów. Ta sześcionocna wycieczka prezentuje kulturalne i architektoniczne atrakcje byłego Imperium Osmańskiego. Pasażerowie spędzają noc w Stambule przed wejściem do pociągu. Następnie podróżują przez Bułgarię i Rumunię i wysiadają w Budapeszcie. Wycieczki obejmują piesze wycieczki po średniowiecznych bułgarskich cytadelach, wizyty w zamkach Peleş i Bran w Transylwanii oraz, na Węgrzech, tradycyjny pokaz koni Magyar i wizyta w gorzelni. Następny odjazd opuszcza Stambuł 1 lipca 2020 r. goldeneagle luxury trains.com; wycieczki sześciodniowe od 5995 dolarów za osobę.

Jak się tam dostać

Turkish Airlines oferują loty do Stambułu bez przesiadek z większości głównych portów lotniczych w USA. Z Budapesztu American Airlines oferują bezpośrednie loty do Filadelfii, a Lot Polish Airlines latają bezpośrednio do Nowego Jorku i Chicago.