Wyspa wyszła z mody w latach czterdziestych - U-booty krążące u wybrzeży nieco osłabiły uroczystości - a Jekyll Island Club i różne rezydencje-domki zbudowane przez jego członków popadły w ruinę. Pięć z 16 domków uległo pożarowi lub zaniedbaniu - jedyne, co pozostało z jednego, to para marmurowych lwów strzegących wejścia, prawie połknięta przez zieleń. Sherri Zacher, konsjerż kurortu, która zakochała się w wyspie podczas wizyt jako dziecko w latach 70., wspomina, jak zakradała się do zrujnowanej jadalni i znalazła oryginalną księgę klubową wciąż na miejscu, pokrytą kurzem i pleśnią. Klub był piękny, ale ona miała być bardzo wymagająca w utrzymaniu, powiedział Zacher. Potrzebowała kogoś, kto by ją pokochał.

Zabytkowe budynki przetrwały na tyle długo, że zostały wykupione i odrestaurowane, a w 1985 roku Jekyll Island Club Resort otworzył swoje drzwi. W 2017 r. nowe kierownictwo dodało siostrzaną posiadłość przy plaży, 40-apartamentowy klub Jekyll Ocean Club, i rozpoczęło remont głównego budynku. W tym roku ośrodek zaprezentuje aktualizacje apartamentów w domkach i przestrzeniach namiotowych w budynku klubowym, w tym jadalni.

Kiedy ludzie powiedzą ci, co robić i zobaczyć na Jekyll, wyrzucą garść uwielbianych atrakcji. Świeżo po remoncie Muzeum Mozaiki , mała, ale przemyślana kolekcja, która eksploruje historię i ekologię Jekyll, prowadzi wycieczki po zabytkowej dzielnicy otaczającej kurort. Nieuczciwy przewodnik pozwolił mi i mojej przyjaciółce Eléonore zajrzeć na piętro jednego z domków, zawalone reliktami z przełomu wieków — tutaj kołowrotek, tam wózek inwalidzki z trzciny cukrowej. Odwiedziliśmy Centrum Żółwi Morskich w Gruzji , klinikę rehabilitacyjną i muzeum, i wędrowałam po dawnej kwaterze służącej, w której obecnie mieszczą się malutkie sklepiki sprzedające krówki i dzwonki wietrzne. Ale prawdziwą atrakcją wyspy, moją ulubioną częścią całego weekendu, było to, że zabrakło mi rzeczy do zrobienia.

Oczywiście nie do końca. mogłem mieć poszedł w golfa lub grałem w tenisa, gdybym umiał grać w golfa lub grać w tenisa. Jest park wodny i spływy kajakowe po bagnach. Ale po latach nieumyślnego przekształcania moich podróży w listę rzeczy do zrobienia — przeskakiwanie z restauracji, którą trzeba odwiedzić, przez modny butik do godnego uwagi miejsca, łapczywie pakowanie się każdego dnia z obawy, że przegapię je — przebywanie w miejscu, którego uroki są zakorzenione, było rozbrajające po prostu będąc tam, budząc się na to, co cię otacza. Wyspa ma tylko około dziewięciu mil kwadratowych, z których wszystkie to park stanowy, a surowe przepisy chronią ją przed nadmiernym rozwojem. Poza ośrodkiem usługi komórkowe są niestabilne lub nieistniejące. Jest kilka zorganizowanych zajęć. Spokój nieco wyostrzył moją uwagę i świat ożył.

Na spacerze na łonie natury ze strażnikiem parku Rayem Emersonem nauczyłem się odróżniać palmy kapuściane od palm sabałowych i dostroiłem ucho do drapiącego okrzyku wściekłego zimorodka. Eléonore i ja pożyczyliśmy rowery i pedałowaliśmy po całej wyspie, mijając wydmy i bagna, po niektórych z 20 mil szlaków położonych nad dawnymi ścieżkami dowozów. Jadąc wzdłuż wybrzeża w ciszy, stada maleńkich krabów piaskowych przemykały przede mną, moje zmysły były wyostrzone i pomyślałem o książce Jenny Odell Jak nic nie robić i jej argument za dostrojeniem się do świata przyrody jako sposobem na wykuwanie sensu w szaleństwie nowoczesności. Być może tylko jedna z najbardziej rozbudowanych sieci nieludzkich pozwala nam w pełni doświadczyć własnego człowieczeństwa – pisze. Kiedy byliśmy nieruchomi, słyszałem, jak fala odpływa nad równinami błotnymi, musując jak Pop Rocks. Życie było wszędzie: króliki na trawie, łyse orły nad głową, aligatory i żółwie unoszące się apatycznie w Horton Pond. W lesie okrążyliśmy zakręt i znaleźliśmy parę jeleni z białymi ogonami, które blokowały nam drogę, tak blisko, że widziałam połysk ich mokrych nosów.

Pewnego wieczoru, tuż przed zachodem słońca, pojechaliśmy na wyspę do Driftwood Beach, gdzie bielone szkielety ogromnych dębów zaśmiecają brzeg. Grupa dzieciaków goniła się nawzajem, przeskakując przez powalone pnie i kołysząc się na gałęziach, a młoda para menonitów szła nad brzegiem wody w spodniach podwiniętych do kostek, u dołu jej długiej spódnicy otoczonej słoną wodą. Pomyślałem o potentatach kolejowych i stalowych baronach, którzy kiedyś zrobili z tego plac zabaw dla potężnych. Być może, między wszystkimi formalnymi balami i politycznymi machinacjami, oni też zdążyli przespacerować się po piasku pod pomalowanym na pomarańczowo niebem, słysząc tylko śmiech i morze.

Wersja tej historii pierwotnie ukazała się w wydaniu Travel + Leisure z lutego 2020 r. pod nagłówkiem „Złoty standard”.