Po powrocie do sali degustacyjnej odkorkowuje się butelki z płynem. Do kieliszka wlewa się rocznik 2018, uprawiany i winifikowany właśnie tutaj, w Dolinie Awatere; ostry w kwasie i bogaty w owoce tropikalne. Taylor podaje mi etykietę do sprawdzenia, podczas gdy Howes wyłania się z kuchni z talerzem pełnym gotowanych na parze małży o zielonych ustach. To prawie jak nowozelandzkie połączenie, zastanawia się, umieszczając wino i owoce morza na pustej dębowej beczce.

Kolejny wieczór na Wyspie Południowej, kolejny zmierzch zdominowany przez senne połączenie lawendy i pomarańczy. Zanim pojawiły się gwiazdy, wjeżdżałem na ogrodzony podjazd do Marlborough Lodge — wiktoriańska posiadłość na zalesionych obrzeżach Blenheim. Tutaj właścicielka Angela Dillon wiernie oddała estetykę XIX-wiecznego klasztoru, jednocześnie nasycając jego wnętrze każdym rodzajem nowoczesnego luksusu: w pełni marmurowe łazienki, pluszowe sypialnie typu king-size, skoncentrowane posiłki z farmy na stół. Wszystko na 16 idyllicznych akrów stawów i winorośli.

Budząc się w sercu kraju Sauvignon Blanc, to niecała godzina jazdy samochodem do miasta Picton i północnego końca autostrady 1. Nie mając przed sobą żadnej autostrady, skręcam na zachód i kieruję się wzdłuż cieśniny Marlborough Sound na Queen Przejazd Charlotte. Omijam zielone klify, z wlotami szmaragdowego morza opadającymi pod bocznym oknem kierowcy. To tak, jakby legendarna autostrada Hana Maui została ponownie odlana wzdłuż brzegów Półwyspu Olimpijskiego w Waszyngtonie.

W końcu wracam na ziemię autostradą 6, która zabierze mnie przez miejskie pułapki Nelson i aż do surowego zachodniego wybrzeża Wyspy Południowej. Przez ponad sto mil chodnika mijam tylko pastwiska krów i słabo zaludnione miasteczka rolnicze. Krajobraz ewoluuje, dramatycznie i gwałtownie, gdy spotykam rzekę Buller. Podążając krętą ścieżką przez, jak się wydaje, godzinami, jestem całkowicie zanurzony w tropikalnym lesie deszczowym.

Docieram do nadmorskiego miasta Hokitika na szybki postój w Hotel przy plaży . Bar w holu z widokiem na Morze Tasmana oferuje lokalne piwa z beczki i obfite dania barowe. Zdjęcie w ramce przy wejściu pokazuje, że podczas ostatniej wizyty sam książę William cieszył się tym samym. Cieszę się, że podążam śladami rodziny królewskiej. Ale przerażony niesamowitym pasmem drogi, który rozwija się przede mną. Moim celem na następny wieczór jest Queenstown — dokładnie 300 wijących się mil na południe.

Ale to wcale nie jest nudny odcinek. To bardziej jak pełny odcinek wyobraźni. Gdy autostrada 6 skręca w głąb lądu od linii brzegowej, niemal natychmiast wspina się do alpejskiej krainy czarów. Przechodzę przez miasto Franz Josef Glacier, gdzie wędrowcy przybywają z daleka, aby przedzierać się przez pola śnieżne wznoszące się w kierunku najwyższego pasma górskiego Nowej Zelandii. Niektórzy wybierają bardziej łatwe – choć znacznie droższe – podejście, wzbijając się w niebo helikopterami i szybowcami, aby ujrzeć sokolem spojrzeniem Aorakiego w całej jego chwale 12,218 stóp.

Niestety nie mam czasu na takie odpusty. Przed nami jeszcze jeden odcinek wybrzeża, zanim wielka droga wije się w końcowy górski zakręt u ujścia gwałtownej rzeki Haast. Odwracam jego nurt w kierunku wzgórz powolnym, równym pionowym drewnem, zanim dotrę do przełęczy, która nosi jego nazwę.

To jest, całkiem dosłownie, wszystko w dół stąd przez nieprzerwany pejzaż drzew Parku Narodowego Mount Aspiring. W końcu ujawnia spokojną powierzchnię jeziora Wanaka, a wkrótce potem jej siostrę Haweę. Bliźniacze zbiorniki wodne leżą obok siebie u podstawy szerokiej górskiej doliny. Wkrótce schodzę Crown Range Road — najwyższą główną arterią w całej Nowej Zelandii. Jeszcze w 2001 roku nadal znajdowały się w nim sekcje brudu. Dziś jednak wszystko płynie płynnie jak w Szwajcarii górskie miasto Queenstown ukazuje się tysiąc stóp niżej.

Zanim mijam drogowskazy do Brygady tego backpackera, mój wzrok przykuwa inny namiot: Lodowiec Southern Lakes Helikoptery . Obiecują mi coś, czego moje własne cztery koła nie mogą — hipnotyzujące podejście do Fjordlands i legendarnego Milford Sound. Jazda do niezwykle malowniczego i odosobnionego skarbu Nowej Zelandii zajęłaby co najmniej cztery godziny w jedną stronę. Pod wirującymi ostrzami to 90 minut w obie strony. Obejmuje to przerwę na lunch na szczycie lodowca. Oferta jest zbyt kusząca, by ją pominąć, doświadczenie zbyt majestatyczne, by wyrazić słowami.

To było tuż przed obiadem, kiedy wjechałem na podjazd przed Domek Matakauri — posiadłość Relais i Chateaux, położona nad jeziorem Wakatipu na zachodnim krańcu Queenstown. Kierując się prosto do jadalni, zatapiam się przy stole – rozkoszując się podekscytowaniem dnia poprzez kolejne łyki pinot, pochodzącego z sąsiedniej Doliny Gibbston. Ponad moim ramieniem, trafnie nazwane Remarkables wzbiły się w niebo, wybrzuszenie brązowej, poszarpanej ziemi pokrytej delikatnie białym proszkiem wzdłuż jej grzbietu.

Miałem jeszcze 300 mil do pokonania. I niewiele więcej niż jeden dzień na zwrot wypożyczonego samochodu na lotnisko w Christchurch. W tej chwili nie miało to większego znaczenia. Byłem dokładnie tam, gdzie powinienem być. Szef kuchni Rogers chciałby z tobą porozmawiać o kuchni, kelner rzucił mnie z powrotem na krzesło.

Otworzyłem plecak, żeby wyciągnąć notatnik, kiedy znajomy funk szarpnął mnie za nos. Tam, w znoszonej wannie, mój towarzysz podróży okazał się prawdziwy — zostało wystarczająco dużo, aby każdy żądny przygód szef kuchni śpiewał. Gdy mężczyzna w toczku się zbliżył, wyciągnąłem trufle — gotów nawiązać nowe przyjaźnie i pożegnać się ze starym.