Aby zorientować się, jak było źle, wyobraź sobie mnie po siedmiu dniach, w Luwr . Przybywając później niż chciałem, byłem tak zdenerwowany, że gdybym tylko wędrował, muzeum zamknęłoby się, zanim zdołałem znaleźć Mona Lisę. Tak więc, pomimo mojej pogardy, skorzystałem z wydanego przewodnika Nintendo DS do nawigacji, wybierając wizytę, którą trzeba zobaczyć, i podążając za mrugającą ścieżką, którą oświetliła mi na ekranie. Znalazłem Monę bez problemu, po czym zacząłem krążyć z determinacją, uderzając we wszystkie główne punkty zainteresowania i spędzając akceptowalną ilość czasu na przemyśliwaniu ich znaczeń, aż mogłem śmiało odhaczyć Luwr z mojej listy.

To było prawie o zachodzie słońca (a jak śmiem przegapić zachód słońca?), więc zakradłem się za zasłony, żeby popatrzeć. Tak jak się zadomowiłem, Wieża Eiffla zaczął migotać na horyzoncie i mój mózg się wyłączył. Kiedy skończyło się pięć minut później, nie ruszyłem się. Oparłam się o szybę, śledząc ruch cieni i światła na dziedzińcu poniżej, starając się nie płakać. Gdyby nie pracownik muzeum poklepujący mnie po ramieniu i mówiący, że jest godzina zamknięcia, mógłbym tam spać.

W drodze powrotnej do mojego wynajętego mieszkania nie mogłam nazwać tego, co czułam. Byłem wykończony w niespokojny sposób, a nie satysfakcjonujące wyczerpanie dobrze spędzonego dnia. Uczucie dyskomfortu, które początkowo spisałam jako samotność — chociaż zwykle czuję się swobodnie w morzu twarzy i języków niepodobnych do mojego — teraz czyta się bardziej jako ciężar, gęsty, przenikający żal z każdą mijającą godziną czasu środkowoeuropejskiego bym mógł zmarnować.

Myślałem, że wolność samotności za granicą będzie lekka z, jak mówią Francuzi, radość życia ; zamiast tego ciągłe podejmowanie decyzji miało odwrotny skutek. Poszukując najbardziej kreatywnych widoków na Wieżę Eiffla, najlepszych wyrobów vintage i rogalika o idealnym stosunku łuszczącego się do żucia, sabotowałem moje dążenie do tego, co faktycznie przemierzyłem Atlantyk: przerwy.

Po całym dniu spędzonym w Mieście Światła czułem się, jakbym nigdy tam nie był. I w pewnym sensie nie. Nie całkiem. Większość podróży spędziłem w mojej głowie. Tak bardzo chciałem zrobić Paryż we właściwy sposób, że nie zostawiałem wolnej minuty na wydech. To dobrze znana podróżnicza opowieść ostrzegawcza: widząc zbyt wiele, nie widzisz nic. Ale co się dzieje, gdy wiesz, że jedziesz za szybko i nadal nie możesz zwolnić?

Tu byłam rok temu: świadoma, że ​​rujnuję swoją podróż, ale nie potrafię się przed tym powstrzymać. Teraz, kiedy mam czas na przetworzenie — i dzięki Jaime Kurtz dr hab. i jej książka Szczęśliwy podróżnik: odkrywanie sekretów lepszych wakacji — — Widzę sporo czynników, które przyczyniły się do mojego pełnego winy niezadowolenia w Paryżu. Dla mnie i każdego, kto kiedykolwiek odkrył, że podróżowanie w pojedynkę jest obciążone ciężarem i wstydem, w przeciwieństwie do cudu i rozkoszy, jakie im obiecano, przedstawiłem swoje błędy i sposób, w jaki zamierzam im zapobiec lub je przepracować, z pomocą Kurtza, na moja następna samotna podróż.

Błąd 1: Poszłam za burtę podczas badań przed podróżą.

Kiedy rezerwowałem wrześniową wycieczkę w kwietniu, nie brałem pod uwagę, że będę miał pięć miesięcy na gromadzenie napiwków i od tego zaczęła się lista kontrolna. Badania pokazują przewidywanie wakacji to połowa zabawy , ale być może posunąłem się z planowaniem za daleko. Zanim nadeszła podróż, w pewnym momencie wspomniałem prawie wszystkim, których znam, że jadę, i każdy odpowiedział z zaleceniami. Spędziłam godziny przeszukując hashtagi i śledząc paryskie konta na Instagramie i Pintereście. Oglądałem Amelię i Moulin Rouge. A wolny czas znalazł mnie, przeglądając niezliczone blogi podróżnicze, artykuły i zawsze polecający Internet, aby zebrać więcej potencjalnych sposobów na spędzenie tygodnia.

To może tłumaczyć, dlaczego Paryż nie wydawał się prawdziwy, kiedy w końcu tam dotarłem. Byłem tak przesycony obrazami przed wyjazdem, że fasady z foremek do ciastek, wypielęgnowane ogrody i piękne kobiety w paskach i szalikach (i tak, nawet noszące bagietki) były tak doskonałe, że wydawały się fałszywe, jak złudzenie optyczne miasta.

Kurtz wyjaśnia, że ​​miejsce docelowe jest znacznie bardziej prawdopodobne, aby wywołać upragnione poczucie szoku i podziwu po przybyciu, gdy obliczy się twoją wcześniejszą ekspozycję. Tak więc, aby chronić cudowną integralność nowego miejsca, czasami lżejsze nurkowanie jest ostatecznie bardziej korzystne. I nie zapomnij odszukać przyziemnych wraz z magią. Zapytaj osoby, które niedawno tam były, o wzloty i upadki i czytaj recenzje na stronach takich jak TripAdvisor czy Yelp, aby uzyskać pełny, prawdziwy obraz miejsca.

Błąd 2: Myślałem, że niejasna lista będzie bardziej pomocna niż plan dnia po dniu.

Zanim wyszedłem, znalazłem może 100 (OK, 164) sugestii w Mapach Google — ciastka , butiki, muzea, parki, targowiska – i pomyślałem, że użyję mapy jako okazjonalnego odniesienia, aby sprawdzić, co może się zdarzyć w pobliżu. Myślałam, że to fajny sposób na planowanie, że odciążam podróż. Nigdy nie dotarłbym do nich wszystkich. Ale to z pewnością nie powstrzymało mnie przed próbami.

Zamiast akumulować, powinienem był filtrować, dodając rozsądną ilość pinów do tej mapy i decydować z góry, kiedy zobaczyć je wszystkie. Robienie mniej było również sugestią Kurtza. To może być trudne, ponieważ zawsze możesz zobaczyć więcej, a zwłaszcza, jeśli jedziesz naprawdę daleko, istnieje pokusa, aby po prostu przyczepić się do jeszcze jednego miasta lub czegoś takiego, powiedziała. Ale wtedy tak naprawdę nic z tego nie widzisz; po prostu pędzisz od rzeczy do rzeczy.

Poleciła również planowanie zajęć na czas, gdy tam jesteś, nawet jeśli jest to tylko jedna dziennie. Dlatego ludzie powiedzą Ci, abyś zapisał się na lekcje gotowania, udał się na wycieczkę z przewodnikiem, wziął lekcję paddleboardingu. Są to wszystkie doświadczenia, które możesz zrób to sam, ale posiadanie instruktora lub przewodnika odciąga od ciebie koncentrację i możesz się pochłonąć. Robienie czegoś wciągającego sprawi, że nie będziesz myślał przez cały czas: „Czy dobrze się bawię?” Dla mnie osobiście planowanie z góry zrobienia jednej lub dwóch konkretnych rzeczy o określonych porach każdego dnia – nawet jeśli w końcu anuluję lub zmienię ten plan – jest o wiele mniej onieśmielające niż codzienne przyjmowanie czystej karty.

Błąd 3: Podróżując do wielkiego miasta, zasypywałem się opcjami.

Alternatywą dla robienia mniej jest pójście w coś, co Cię do tego zmusza. W swojej książce Kurtz proponuje tym, którzy borykają się z podejmowaniem decyzji, podróżowanie do miejsc, w których jest mniej do wyboru. Zrozum, że duże miasto z mnóstwem opcji może cię przytłoczyć, a twoje dążenie do tego, co najlepsze, będzie daremne i wyczerpujące, wyjaśnia. Mniej wyborów oznacza mniej okazji do żalu. Rozważ podróż do małego miasteczka, górskiej chaty lub zacisznego kurortu lub rejs. Zbyt dużo swobody, zbyt wiele opcji może być dla wielu z nas zaskakująco paraliżującym życiem. Jeśli masz mniej decyzji do podjęcia, możesz lepiej się zrelaksować i być zadowolonym z tego, co masz przed sobą.

Błąd 4: Zapomniałem, że zabiorę się ze sobą do Paryża.

Jak wielu ludzi, nie zauważyłem, że będę tą samą osobą, z tymi samymi skłonnościami i cechami, chodząc przez Tuileries, jak w Central Parku. Nie ma wątpliwości, że podróże mogą być przełomowe, ale nie za tydzień, a na pewno nie tak bardzo, jak wydaje się to w popkulturze. Czytamy książki takie jak „Jedz, módl się, kochaj”, które pokazują historie, w których ludzie odchodzą i są całkowicie przemienieni, i to jest świetna historia, ale myślę, że może to trochę za dużo fikcji, powiedział Kurtz.

W moim codziennym życiu naprawdę kiepsko mi się relaksuje, kontynuowała, wyjaśniając aż nazbyt znajomy sposób myślenia. Jestem podenerwowany, martwię się pracą i ciągle martwię się o wszystkie bardziej produktywne rzeczy, które powinienem robić. Wiedząc o tym, odkłada teraz czas na wyjazd wcześnie rano na pracę lub trening, ponieważ nauczyła się, że poczucie spełnienia na wczesnym etapie pomaga jej się zrelaksować później w ciągu dnia.

W związku z tym, jeśli chcesz odbyć regenerującą podróż, zastanów się, co jest dla Ciebie najbardziej regenerujące w domu. Myślałem, że dni wędrówki bez planu (przeciwieństwo mojego prawdziwego życia) brzmią jak sen, ale w Nowym Jorku naprawdę mogę to zrobić tylko przez jedno popołudnie bez uczucia niepokoju. Jako ekstrawertyk, moją najprawdziwszą formą odnowy jest dobre towarzystwo. Chociaż wspaniale było, że nikt mnie nie osądzał za zamówienie półmiska sera na obiad dwa dni z rzędu, nie było też z kim się śmiać, ponieważ dwa dni z rzędu zamówiliśmy półmisek sera na obiad.

Błąd 5: Nie zdawałem sobie sprawy, jak trudno byłoby nie robić nic poza tym, co chciałem zrobić.

Największym wyzwaniem w samotnej ośmiodniowej wycieczce była potrzeba ciągłego określania, na co tak naprawdę chcę przeznaczyć swój ograniczony czas i pieniądze. Te ograniczenia tworzą środowisko wysokiej stawki dla każdego, kto podróżuje, ale podczas samotnej podróży wydawało mi się, że niepokój związany z niesamowitym czasem został znacznie wzmocniony, a Kurtz się zgodził.

Kiedy jesteś sam, nie masz nikogo, kto mógłby wyciszyć twój wewnętrzny głos – wyjaśniła. Z kimś innym możesz pomyśleć: „Cóż, może to nie jest najlepsza restauracja ani najpiękniejszy zachód słońca, ale jesteśmy razem” albo „Uczynię tę osobę naprawdę szczęśliwą, robiąc to”. nie mam tego, kiedy jesteś sam. Chodzi o ciebie i myślę, że to może sprawić, że będziesz trochę szalony.

Po podróży do Paryża mogłam zdecydować, że podróżowanie w pojedynkę po prostu nie jest dla mnie, ale były niezwykle satysfakcjonujące momenty, które sprawiają, że warto spróbować ponownie. W przyszłości, wiedząc, że tydzień samodzielnego podejmowania decyzji to dla mnie za dużo, mogę wybrać się na krótsze wycieczki lub rozważyć zapisanie się samodzielnie na wycieczkę grupową — na przykład rekolekcje jogi lub przygoda z firmą turystyczną — abym mógł jeszcze przetestować swoje granice, ale dzielić się doświadczeniem z innymi.

Błąd 6: Moje dążenie do idealnej podróży nie pozostawiało miejsca na chwile, które sprawiają, że podróż jest transformująca.

Jak pokazuje wspomniana wcześniej niechęć do rozczarowania moich wielbicieli na Instagramie, Kurtz zwraca uwagę, że media społecznościowe zwiększyły potrzebę dobrego podróżowania. Powiedziała, że ​​częścią presji, aby każdy dzień był wspaniały, jest to, że chcemy móc powiedzieć wszystkim. To trochę bezczelne, kiedy pod koniec dnia mówisz: „Ech, było w porządku”.

Tak, ale dlaczego? Dlaczego istnieje dobry i zły sposób na zobaczenie miejsca? Jak bycie gdzieś może być o wiele bardziej skomplikowane niż przekraczanie jego granic?

Pomiędzy głębokim zanurzeniem się w slow travel a listą kontrolną „zrób to wszystko” jest słodki punkt i wydaje mi się, że dostrzegłem go ostatniego dnia. Rano wyszłam z mieszkania z jednym zamiarem: być w Paryżu. Wędrowałem po bazarze w Bastylii, katalogując kolory owoców i oprawionych w skórę zeszytów i obserwując, jak mężczyzna objada ostrygi w stanie niemal medytacyjnym. Spędziłem godzinę, przeglądając książki ze starymi pocztówkami i zdjęciami u pcheł, próbując z moimi (bardzo trudnymi) umiejętnościami francuskiego Duolingo rozszyfrować korespondencję. zauważyłem ciasto z kolejką za drzwiami i w dół bloku, i to był jedyny powód, dla którego zdecydowałem się spróbować. A jeśli to Czekoladowy chleb nie był cholernie najlepszy, jaki miałem przez cały tydzień.

Zanim ją zobaczyłem, przyjaciel wspomniał mi, że z bliska wieża Eiffla jest naprawdę brzydka. A kiedy tam dotarłem, zobaczyłem, że się nie myliła. To jest brzydkie. Ma skomplikowany design i imponujący rozmiar, ale patrząc od podstawy, to tylko żelazne wrzeciona, śruby i belki pomalowane na zakurzony brąz ścieżki brudu.

Ale jego piękno nie bierze się z samej konstrukcji. Potrzebuje przestrzeni pomiędzy, gdzie jest miejsce na światło i niebo.